O książce: rok / Juszkiewicz (Siemion Solomonowicz) jest utalentowanym pisarzem. Urodzony w 1868 r. w zamożnej odesko-żydowskiej rodzinie. Absolwent Wydziału Lekarskiego w Paryżu. Zadebiutował drukiem opowiadaniem „Krawiec” w „Russian Wealth” w 1897 roku. W 1895 roku napisał opowiadanie „Rozpad”, lecz żaden redaktor nie odważył się go opublikować. Tymczasem to właśnie ta historia, opublikowana ostatecznie w 1902 roku w „Woskhod”, zapewniła Yu sławę. Następnie publikował swoje utwory fabularne i dramatyczne w „Świecie Boga”, „Magazynie dla każdego”, „Edukacji”, zbiorach „Wiedzy” i innych. Część dzieł Yu przetłumaczono na język niemiecki i hebrajski, a spółka Znanie wydała dwa tomy jego opowiadań (St. Petersburg, 1906). W opowiadaniu „Dezintegracja” Yu. pokazał, jak niszczą się fundamenty dawnego życia żydowskiego, miejskiego i burżuazyjnego, rozpada się stare życie społeczne, tracąc powściągliwość organizacji zewnętrznej, wciąż pozostając z dawnej spójności wewnętrznej: życie żydowskie, wciąż silna w swojej jedności, swojej stabilności moralnej, rozpada rodzinę nie związaną żadną duchową najwyższą zasadą, zniekształconą gorączkową walką o życie. Obrazy tej walki są koszmarem Juszkiewicza. W „Ita Gain”, „Żydach”, „Naszych siostrach” odsłonił oszałamiający obraz świata miejskich szumowin, z jego bezkresną żałobą, głodem, zbrodniami, alfonsami, „fabrykami aniołów” i prostytucją, która stała się częścią życie codzienne. Yu uwielbia znajdować tutaj wysublimowane obrazy, czyste wśród przylegającego do nich brudu, romantycznie wzniosłe. To uniesienie i sztuczność są wrogiem jego realizmu. Wiele jego dzieł, ogólnie dobrze przemyślanych (dramaty „Głód”, „Miasto”, opowiadania „Nasze siostry”, „Nowy prorok”) miejscami jest całkowicie zepsutych manierą, która w pogoni za jakąś szczególną prawdą życia, odwraca się od swojej elementarnej prawdy. Ale nawet w tych pracach można dostrzec przebłyski znacznej siły i urzekającej delikatności. Szczególnie charakterystyczny dla wewnętrznych sprzeczności talentu Juszkiewicza jest język jego bohaterów, czasem z grubsza tłumaczony z „żargonu” mas żydowskich, czasem coś szczególnego, retorycznie pompatycznego. W dramatach Juszkiewicza jest mało ruchu, a bohaterowie, charakteryzujący się nie tyle działaniem, ile monotonnymi, głośnymi rozmowami, są mało zindywidualizowani. Wyjątkiem jest ostatni dramat Juszkiewicza „Król”, który ma walory sceniczne i ideologiczne. Juszkiewicz, będący pisarzem narodowym w pełnym tego słowa znaczeniu, zasadniczo nie jest żydowskim pisarzem życia codziennego, za jakiego się powszechnie uważa. Stosunkowo mało interesuje go życie codzienne, w istocie nie jest obserwatorem zewnętrznych drobnostek życia codziennego i chętnie chwyta jedynie ogólne zarysy życia; Dlatego jego wizerunek jest czasami niejasny, szorstki i pozbawiony smaku, ale nigdy nieistotny i nieistotny. Z drugiej strony ma się wrażenie, że ukazanie żydostwa nie jest dla niego celem etnograficznym: żydostwo Juszkiewicza to jedynie najlepiej mu znane środowisko, w którym rozwijają się ogólne formy życia. A. Gornfelda.